Ik heb mijn paard altijd beloofd je mag blijven als je pijnvrij in de wei kan staan en kan genieten.
Ze was al paar jaar met pensioen (te vroeg met 14 of 13 jaar), maar dat vond ik niet erg, meisje reed er nog B proefjes op, maar ik zag haar langzaam anders gaan lopen, maar ze was nog blij.
Tijdens les met dat meisje ineens out of the blue stokkreupel en gezien haar al 3 geblesseerde benen die dus al niet meer top waren en deze erbij... Maand laten herstellen op de metacam, maar als ze een bokkesprong maakte en lande stond ze te smacken...
Verder zag je weinig aan haar, want rennen door de wei was toch al nooit haar ding (chef van de kudde die met een oor bewegen regeerde), maar eten wel en dat ging uiteraard prima

Zoals al aangehaald hier te vroeg kan je nooit zijn te laat wel, heb ik mijn belofte ingewisseld.. en haar laten gaan.. Die dag was ze zo fit als een kievit (op haar benen na dan... maar koppie was nog top), dat vond ik wel mooi, was dus op tijd.. Het vuur en licht in haar ogen was nog niet gedoofd, want dat was nou juist waar ik NIET op wou wachten, ze hoefde niet te lijden... Zij had geen kalender en wist niet wat er ging gebeuren ik wel... Mis haar nog elke dag, maar voor haar is het goed zo.
Ze is helaas maar 19 geworden, geboren 1997, met pensioen wegens blessure in 2009 en overleden in 2016.